هویت ملی

          هویت ملی        

 
از خودم میپرسم چرا ایرانی-کانادایی ای که هرگز توی ایران زندگی نکرده و توی استرالیا بزرگ شده هویت ملیش قوی بود از هویت ملی من. چرا همه جا با افتخار میگفت که ایران به دنیا اومده. همین طور هم بود پسره ایرانی-المانی که حتی توی ایران هم به دنیا نیومده بود و پاسپورت ایرانی هم نداشت اما اول از همه میگفت المان به دنیا اومده اما خودش رو ایرانی میدونه؟ چرا من احساس خجالت میکنم از اینکه ایرانی ام و دلم نمیخواد جایی فارسی حرف بزنم و از ایرانی ها فرار میکنم اما اون با فارسی دست و پا شکسته اش میخواد به همه بگه که ایرانیه؟

فکر کنم به این دلیل هست که ایران برای اون توهم سالهای قدیم هست. چیزهایی که پدرش براش تعریف کرده. برای یکیشون ایران دوران افتخار هخامنشیان هست و هویت ملیش رو اینطور ساخته. برای اون یکی دیگه که پدرش عاشق شاه بوده زمان شاه ایران ایران بوده و اون هم عاشق همون ایرانه. ایرانی که پدرش براش ساخته. خانواده تاجر مرفهی که زمان شاه دردی نداشتند و بعد از اون هم نداشتند.

هر دوشون اونقدر قوی باور دارن که ایران واقعی بهتر هست از تصویری که غرب میسازه که با خیال اسوده افتخار میکنن به ایرانی بودن.

برای من اما ایران توهین ها و تحقیرها و ادم کشی ها و صف ایستادن ها و ترافیک و الودگی و بیکاری و همه واقعیت های زندگی روزمره هست. انگار من توی قلبم کمی هم فکر میکنم غربی ها زیاد بیراه نمیگن اگر از ما انتقاد میکنن. این تناقض بین دوست داشتن سرزمینی که من رو رنج داده و بهتر هست از انچه که دشمن میگه اما نه زیاد بهتر باعث میشه من ترجیح بدم انکارش کنم و فراموش...
     

لینک ها:

ساعت مچی
عینک آفتابی مردانه
خرید گن لاغری مردانه